İlin payız anları, qönçələr ürkək açılır,
Açılmağı solmağı, çiçək olmaqdan qaçır.
Kədərin xəzan yarpağı, xatirələr xoşbəxtlik,
Qəlbimdə çırpıntılar sonluğu doğru uçur.
 
Gəncliyimi sal yada yandırardım –yaxardım,
Qəhqəhələr içində şimşək olub çaxardım.
Yanımızda körpələr, dünya bizim olardı,
Yerlər azlıq edərdi, səmalara qalxardım.
 
"Bizsiz bir günüz olmasın” guya sağlıq deyərdik,
Mənasına varmadan sataşardıq gülərdik.
Ömrün çılğın çağları, bax, beləcə ötürdü,
Həyatımız yamyaşıl əbədilik bilərdik.
 
Görürəm sual dolu, min mənalı baxışlar,
Başa düşdüm hər şeyi, bəlkə məni bağışlar.
Yaşımın bu çağında qocalıq sevinc deyil,
Günahımı qoy yusun gözümdəki yağışlar.
 
Sətirləri pozulmuş vərəqlərə dəyməyək,
Meyvələrin əydiyi budaqları əyməyək,
Nə dalğalı dənizlər, nə də ötən gözəllər
Aramıza girməsin, zirvələrdən enməyək!
 
Təbiət çox dəyişkən, ildə neçə fəsillər,
İllərinsə sonu yox, təzələnir nəsillər.
Həyat təkrar olunmaz, geriyə yolu bağlı,
Ömür qurumuş budaq, onu da ki kəsirlər.
 
Bunlar acı həqiqət, onları duyan gərək,
İlhamım çoşub yenə, qəlbimdə dəli külək.
Arzum: – Sağlam qocalıq, nəvələrdən nəticə,
Ömrə olsun nəticə, qəlbdən, könüldə gülək!
 

                   24 noyabr, 2001