Yazın ilk səhəri deyirlər

                          şirin olur yuxu.

Dan sökülüb, günəşsə doğmayıb,

                         dostların yatmış çoxu.

Kimi röyasında eşqini qucur,

                         vüsalına qovuşur.

Kimi qorxunc qayadan uçur,

                         əcəliylə vuruşur.

Bu mənəm, artıq həyatdan gedirəm.

Ayrıldım, yox ölməmişəm.

                         "yıxılarkən qayadan”

                          bərk əzilmişəm.

Böyrümdən ağır sancı qalxır,

                         qəlbim sıxılır.

Ölümlə həyat çarpışır,

Ölüm şirin görünür, qəribədir?!

İçimdə ağrılar öz işindədir,

Qorxuram, fidan körpələr diksinər.

Ürkək gözlərdə həyacan görünər,

Mənəvi əzab da bürüyər qəlbimi,

Bəlkə biri sağalar, digəri əbədi qalar!

Səhər saat altı,

Nə ağır keçərmiş xəstəlik saatı

Az qala, tutub ala,

qəlpə-qəlpə, damla-damla

Yığdığım illərin sevincini

İçimdə çırpınan həyat incimi.

Canım torda, xəyalım azad bir quş,

Bir an da gətirməyir duruş,

Gah zülmət dolu qaranlığa,

Gah da, işıqlı aydınlığa

Sürüyür duman kimi.

Dəyişgəndin, məni döşəyə salan

                      Bakının havası kimi.

Bakının yaşıl bağları ,

                       ilin gözəl cağları.

Çilçıraqlı bir saray,

Ətrafda ulduzlu səma, ay

Yerin peyki, mən də peykdəyəm,

Günəşin nuru düşən ölkədəyəm,

Ovcumda titrək bir əl,

Məhəbbət sorağında

Qaldırıb quş tək,

                apardım qucağımda.

Ac-susuz insan,

                yedi ən gözəl neməti,

                 içdi sərin şərbəti.

Nə susuzluğu yatdı,

                 nə yeməkdən qayıtdı.

Sümükdə olan aclığı

                 doydurmaq olmaz.

Ta etməsən nemət calağı,

Susuzluğu dayanmaz,

                 birləşdirməsən əbədi bulağı.

                                                   Mart, 1970