Qəribə sirri var bu təbiətin,

Hər kəsə verməyir  ulu hikmətin,

Yarpaqlı, budaqlı köklər qürurlu,

Elə bil insandır canlı, şüurlu.

Yarpaqlar kök üstə nazlı bir gözəl,

Ona məhəbbəti əbədi, əzəl.

Yarpağın həyatı kökdədir ancaq,

Bilir ki, qopan tək olacaq xəzəl.

Ayrılıq sonudur, qalmağı əsir,

Varlığı harasa daim tələsir.

Sevgisi cavabsız, canında qorxu,

Onunçun saralır, titrəyir, əsir.

Kökün məhəbbəti olduqca qısa,

Sanki ləpələrin aldığı busə.

Tökülən yarpağa yox ehtiyacı,

Kökün nə vecinə, yarpaqlar küsə.

Yaz gələr, açılar torpağın donu,

Təzədən geyinər yamyaşıl donu.

Yarpaqlar kök üçün adi bir bəzək,

Solmağı deyildir həyatın sonu.

                                  Fevral, 2002